Να σταματήσουμε τον ΕΝ.Φ.Ι.Α.λτη

Από Αριστερή Συμπόρευση 10 Σεπτεμβρίου 2014

του Δ. Πετρόπουλου

"Για να αναπτυχθεί μέσα από την κίνηση της κοινωνίας το αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για την ανατροπή, που απαιτεί η εποχή μας."

Συστατικό στοιχείο των μνημονιακών πολιτικών (ήδη από το 2011) αποτέλεσε η υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Εκίνησε με το ΕΕΤΗΔΕ (μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ) το Φθινόπωρο του 2011, συνεχίστηκε με το ΕΕΤΑ για να μονιμοποιηθεί (και να επεκταθεί) σήμερα με τη μορφή του ΕΝΦΙΑ. Κάθε μία από τις εκδοχές αυτές αποτέλεσε (και αποτελεί) μια μορφή βάρβαρης και  εξωπραγματικής φορολόγησης (ειδικά για τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα) που δικαίως βαφτίστηκαν ως “χαράτσια”:

“Χαράτσι: Πρόκειται για ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, ο οποίος επιβλήθηκε από τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού. Ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Κάθε χριστιανός από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του όφειλε να εξαγοράζει κάθε χρόνο την άδεια αυτή. Πλήρωνε τον φόρο και παραλάμβανε από τον εισπράκτορα την προσωπική του απόδειξη, η οποία λεγότανε χαράτσι. Η απόδειξη ήταν χάρτινη και είχε κάθε χρόνο διαφορετικό χρώμα, έφερε δε το εξής κείμενο:

ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί έν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του”

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του Γιάννη Δουλφή, Οικονομολόγου

Με μια περιγραφικού τύπου προσέγγιση θα λέγαμε ότι η οικονομική πολιτική δεν παράγει μόνο αποτελέσματα στο οικονομικό πεδίο, αλλά και ιδεολογία δηλαδή με άλλα λόγια την εμπέδωση και αποδοχή που είναι αναγκαία για την τήρηση και αποτελεσματική εφαρμογή της, όπως και το εργοστάσιο της καπιταλιστικής παραγωγής δεν παράγει μόνο εμπορεύματα για την αγορά αλλά και ιδεολογία για την εμπέδωση των ιεραρχικών σχέσεων και της αναγκαίας πειθαρχίας που απαιτείται για την αποτελεσματική λειτουργία, ώστε να συμπιεσθεί ο αναγκαίος χρόνος εργασίας και να πραγματοποιηθεί η εκμετάλλευση δηλ. η δημιουργία της υπεραξίας μέσω των οικονομικών μηχανισμών.

Για τούτο πρέπει οι άξονες μιας οικονομικής πολιτικής της ριζοσπαστικής αριστεράς ως πρόταση και εφαρμογή κυβερνητικού προγράμματος να ξεφεύγουν από τη στείρα αριθμολαγνεία και κυρίως να μην πέφτουν στην παγίδα της αποδοχής των θεσφάτων που αποτελούν την εμπέδωση της εφαρμοζόμενης πολιτικής και μάλιστα αυτής του πιο πρόσφατου διαστήματος. Η σπουδή της ιστορίας της οικονομικής πολιτικής είναι σημαντική σ΄ αυτά τα πλαίσια, αφού η ιστορικότητα διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο, όπως και η οικονομική ιστοριογραφία που μια πτυχή της είναι η ασκούμενη οικονομική πολιτική.

Πεμπτουσία των νεοφιλελεύθερης έμπνευσης «σταθεροποιητικών» προγραμμάτων είναι η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ζητημάτων (και ασφαλώς του σκέλους των εσόδων, σημαντική πτυχή των οποίων αποτελεί η φορολογία και η φορολογική πολιτική) ως ανεξάρτητη μεταβλητή σε σχέση με την οικονομική δραστηριότητα.

Το δόγμα που έχει προταθεί και εφαρμοσθεί από το νεοφιλελευθερισμό είναι η λεγόμενη «προκυκλική» πολιτική. Η πάση θυσία, δηλαδή, εξισορρόπηση των δημοσιονομικών του κράτους με διακηρυγμένο στόχο πλεονασματικούς ή ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ανεξάρτητα από τον οικονομικό κύκλο, που στην πραγματικότητα δεν επιτυγχάνει έτσι ποτέ το στόχο της (και βαθαίνει όλο και περισσότερο στην προσπάθεια αυτή), αφού συρρικνώνει την οικονομική δραστηριότητα ή επιδιώκει την υποκατάσταση των απωλειών στην εσωτερική αγορά κάθε χώρας με την τόνωση των εξαγωγών.