Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Κοινωνιολογική προσέγγιση της κρίσης


  
  Ο Α' κύκλος των θεματικών ομιλιών-συζητήσεων της κίνησής μας  συνεχίζεται την Κυριακη 6-4-2014  6.30 μ.μ., στα γραφεία μας,  Δαυλείας 18, με εισηγητή τον οικονομολόγο Γιώργο Ζαντιώτη και θέμα: 
                                          «Κοινωνιολογική προσέγγιση της κρίσης».
   Πρόκειται για ένα αρχικό διάγραμμα της κοινωνικής δομής που αποτελούμε μέρος ,σε μια προσπάθεια να αναζητηθεί το πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας. Χωρίς αυτή τη γνώση, το άτομο αδυνατεί να αξιολογήσει τη μοίρα του και να κατανοήσει την ίδια του την εμπειρία, με αποτέλεσμα να αποκτά ψευδή συνείδηση και να τυφλώνεται.

            

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Δεύτερη εκδήλωση της κινησής μας ΑΠΟΔΡΑΣΗ-ΚΟΑ


Την Κυριακή 9-3-2014 ξεκίνησε ο Α΄κύκλος των θεματικών ομιλιών-συζητήσεων

  της κίνησή μας: ΑΠΟΔΡΑΣΗ-ΚΟΑ με Θέμα:
                                «Η ΔΟΜΗ ΜΙΑΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ»                                            και εισηγητή τον Οικονομολόγο Γιώργο Ζαντιώτη. 
Τους προσκεκλημένους  καλωσόρισε  η συναγωνίστρια Μαρία Τζαβάρα η οποία συντόνισε  την   παρουσίαση






























Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΜΠΑΛΟΝΙ -Του Γιώργου Ζαντιώτη



 Δε διεκδικώ περγαμηνές  προφήτη , οικονομικού  ή  κοινωνικού  αναλυτή. Αφήνω άλλους πιο άξιους από μένα  να τις παραλαμβάνουν από τα χέρια αξιοσέβαστων πρυτάνεων των ΜΜΕ. Και ασφαλώς αισθάνομαι ως κοινός θνητός, ανίκανος να δημιουργήσω ποτάμια ή να πέσω πρώτος στη φωτιά, για να σώσω το λαό - ακούγονται και αυτά από κατά φαντασίαν ήρωες - που όπως λέει και ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός «γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα».
  Τη γνώμη μου απλά καταθέτω στη δημόσια συζήτηση, αφήνοντας το μέλλον και τα γεγονότα να δείξουν αν αυτή έχει κάποια αξία. Γι’ αυτόν και μόνο το λόγο, θα υποβάλλω αρχικά τον αναγνώστη στον κόπο να διαβάσει ό,τι έγραφα πριν από ένα χρόνο :                       
                                                   «ΤΟ ΓΚΕΛ» ΚΑΙ Ο ΡΕΧΑΓΚΕΛ
     Η αγάπη της κυρίας Κατερίνας Καραγιάννη για τα σκουλήκια (του μεταξιού), τους τραπεζίτες (Άκκερμαν, Γιούνκερ), και τη Θράκη (άσχετα από το πού ανήκει), είναι γνωστή. Παρά το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε κατανοητό στο βαθμό που η λαμπρή αυτή Ελληνίδα της διασποράς θα ήθελε, ο δυναμικός χαρακτήρας της δεν το έβαλε κάτω. Υποσχέθηκε ότι «θα φέρνει κάθε χρόνο προσωπικότητες, ώστε κάποια από αυτές να είναι πιο αγαπητή στην τοπική κοινωνία». Η ελληνική αποικία είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση. Έτσι, ο τοποτηρητής κ. Φούχτελ θα είχε μεγάλα προβλήματα να αντιμετωπίσει, αν έκανε τη σοβαρή παράλειψη να αφήσει πικραμένους τους υπηκόους των υπόλοιπων επαρχιών.
    Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της επίσκεψης του κ. Ρεχάγκελ, του παλιού αυτού φίλου από τη γνωστή παρέα της ποδοσφαιρικής αλάνας. «Καλό παιδί» ο Όθωνας. Μην μπερδεύουμε τα .....αλάνια (αλητόπαιδα) με την αλάνα (ανοιχτός χώρος σε κατοικημένη περιοχή). Στο όνομα της φιλικής αυτής σχέσης, θέλω να του απευθύνω λίγα λόγια στην ποδοσφαιρική γλώσσα που κατανοεί και έχουν σχέση με άγνωστα σ’ αυτόν γεγονότα, αφού δεν κατοικεί πλέον μόνιμα στις Νότιες περιοχές της Αυτοκρατορίας. 
   Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος λοιπόν, κ. Ρεχάγκελ, ο αντίπαλός μας έκανε φάουλ στο κέντρο του γηπέδου, αλλά το διαιτητικό τρίο (Τρόικα) έδωσε πέναλτυ σε βάρος μας. Έτσι «φάγαμε» το γκολ και χάσαμε τον πρώτο αγώνα. Στον επαναληπτικό, η γνωστή «παράγκα» υποσχέθηκε ότι θα παίρναμε τη ρεβάνς, αφού η τριάδα των διαιτητών (Συγκυβέρνηση) ήταν «δική» μας. Το μόνο που καταφέραμε όμως, ήταν το πέναλτυ να δοθεί απλά για παράβαση, δέκα μέτρα έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Γι’ αυτό, όχι μόνο αποκλειστήκαμε, αλλά οι χορηγοί μας (τράπεζες, αγορές κ.λ.π.) σταμάτησαν τη χρηματική συμβολή τους. Μόνο μια κυρία Σούλα από τη Λάρισα βρέθηκε πρόθυμη να συμβάλει, αλλά το «μπάτζετ» ήταν μικρό (επιπέδου περιφερειακού τοπικού πρωταθλήματος). Η υπεραξία που είχε καρπωθεί από την «εκμετάλλευση» των Ρωσίδων εργατριών του εργοστασίου της δεν ήταν αρκετή.
    Ούτε όμως και η Ρωσική βοήθεια, σε επίπεδο κράτους, είναι η λύση, φίλε Όθωνα, όπως τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου διδάσκουν. Σε τι είναι δυνατόν να συμβάλει λοιπόν, η δική σου επίσκεψη, παλιέ μας φίλε; Το να επισκεφτείς τη Γερμανική Σχολή Αθηνών δεν είναι αποτελεσματικό αλλά ούτε και πρωτότυπο. Το έχει κάνει πριν λίγους μήνες ο κ. Θεοδωράκης. Όχι ο γνωστός  μουσικοσυνθέτης αλλά ο δημοσιογράφος του MEGA, που παίρνει  το σακίδιο στην πλάτη και τρέχει να καταγράψει τα καυτά προβλήματα του κοσμάκη. Κάτι σαν τον κ. Παπακωνσταντίνου (με σακίδιο πήγαινε και αυτός στην Ευρώπη) αλλά με πιο λαϊκό στυλ. Έτσι, σαν «μουσικοσυνθέτης», έχει βάλει τις νότες του σε τηλεοπτικό επεισόδιο, κατά το  οποίο: Νεαρά από το Περιστέρι Αττικής, τέκνο μεικτού   Ελληνογερμανικού γάμου και εγγονή διασωθέντος από τη σφαγή του Διστόμου, παραθέτει τις απόψεις της για τις σχέσεις των δύο λαών, με φόντο τη Γερμανική Σχολή της Αθήνας που φοιτά.
   Έχω την αίσθηση ότι σε επόμενη εκπομπή, με αντικείμενο «έρευνα» για τη θετική συμβολή της Ελληνοτουρκικής φιλίας στην οικονομική ανάταξη της χώρας μας, ο καλός δημοσιογράφος θα επισκεφτεί το γνωστό από την τηλεοπτική σειρά «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», Ελληνικής καταγωγής κύριο Ιμπραήμ (Πάργαλη), για να καταγράψει τις απόψεις του. Μέχρι τότε όμως, αγαπητέ Όθωνα, διατρέχουμε τον κίνδυνο με τόσα άτομα που έχουν έρθει στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου μας, η μπάλα να χτυπήσει κατά λάθος σε κάποιο σώμα, να κάνει γκελ και να μπει πάλι στα δίχτυα μας. Και μετά άντε να ξεμπλέξουμε. Είμαι σίγουρος ότι καλοί άνθρωποι, σαν εσένα, είναι όλοι όσοι έχουν έρθει να μας βοηθήσουν. Απλά φοβάμαι το γκελ που σου είπα, κ. Ρεχάγκελ. Για το λόγο αυτό, θα σε παρακαλέσω, η αναφορά σου προς την αξιαγάπητη κ. Μέρκελ, να έχει τα χαρακτηριστικά της ανταπόκρισης από την Αθήνα προς τη γαλλική εφημερίδα «LE MΟNDE», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 11ης Νοεμβρίου 1950, περιγράφοντας τους κυβερνήτες της Ελλάδας στα δύσκολα εκείνα χρόνια:
    «Η ερώτηση τώρα είναι, για πόσον καιρό ακόμη ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να δέχεται να συνταυτίζεται με τις πολιτικές γκαγκστερικές ομάδες, οι οποίες έχουν μετατρέψει τον εκβιασμό σε νόμο … Μας ζητάνε να πιστέψουμε ότι η διοικητική μηχανή έχει τελείως διαφθαρεί και επομένως αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής διοίκησης είναι έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι συνεχίζουν να παραμένουν πιστοί στα καθήκοντά τους, παρόλο που λιμοκτονούν. Ούτε ο ελληνικός λαός είναι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό με τους πολιτικούς του. Αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τον αντιπροσωπεύουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τον προδίδουν … Αν κάποιος έπρεπε να αριθμήσει όλα τα σκάνδαλα που έγιναν από την απελευθέρωση, θα έβρισκε ότι αυτό είναι ένα πολύ κουραστικό καθήκον. Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι ο έντιμος ελληνικός λαός πρέπει να κυλιστεί στη λάσπη, στην οποία ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι κυλιούνται». 
   Καλό ταξίδι, κ. Ρεχάγκελ, και μην κάνεις λάθος στην εκφορά του λόγου. Να μας γράφεις, το λέμε στα ελληνικά, όχι να μας «γράψεις».                                                     ΠΕΜΠΤΗ, 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013                                                                                                                    
                                                           ΣΧΟΛΙΑ 
ΠΡΩΤΟ: H κυρία Καραγιάννη είχε περιγράψει καθαρά τα νέα εργαλεία που θα χρησιμοποιούσαν οι «επενδυτές»: “προσωπικότητες αγαπητές στην τοπική κοινωνία”. Ομολογώ ότι ο κ. Νίκος Δήμου είναι η καλύτερη περίπτωση για όλους εμάς που έχουμε τη δυστυχία να είμαστε Έλληνες. Θα σημειώσω ελάχιστα από τη λαμπρή διαδρομή του ανδρός, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι.
      α) Όταν ο συγγραφέας - διαφημιστής - λόγιος κ.λ.π. οδηγούσε αυτοκίνητα, ήθελε πάντα, όπως έγραφε, να έχει το όχημά του δερμάτινο τιμόνι. Δεν μπορούσε να στερήσει από τα βελούδινα χέρια του την απαλή αυτή αίσθηση. Ήταν απαραίτητη συνθήκη, για να μπορεί το φιλελεύθερο πνεύμα του  να σχολιάζει σοβαρά θέματα, όπως π.χ. την «κιτς» αρχιτεκτονική μιας μικρής πέτρινης εκκλησίας, που κάποιος νεοέλληνας είχε δομήσει άναρχα στη παλαιά διαδρομή για Τρίπολη.
      β) Και ενώ του διέφυγαν επί τόσες δεκαετίες: 1) ότι ήταν αντιαναπτυξιακό μοντέλο να εισάγουμε εκατομμύρια αυτοκίνητα, τα οποία και διαφήμιζε, 2) η σπατάλη φυσικών πόρων, όταν για χάρη του ανταγωνισμού τα «φορτώναμε» με δερμάτινα τιμόνια, χρώμια, ζάντες αλουμινίου, κ.λ.π., 3) οι «εξωτερικότητες» στην οικονομία, με την κατασκευή αυτοκινητόδρομων (πληρώνει ο κοσμάκης – εισπράττουν οι εργολάβοι), θέλει να γράψει όπως άκουσα σε δηλώσεις του, συγγραφικό πόνημα που προσδιορίζει ως αίτιο της οικονομικής εξαθλίωσής μας  το γεγονός ότι δεν αναπτύξαμε προηγμένη τεχνολογία. Αν  είχαμε ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, θα δέναμε προφανώς τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Δεν θα του απαντήσω με οικονομικά επιχειρήματα, γιατί δέχομαι καλοπροαίρετα ότι είναι άσχετος με αυτά. Θα μείνω σε κάτι πιο λαϊκό και κοντά στο γνωστικό του αντικείμενο: Κύριε Δήμου, πιστεύω ότι έχετε ακούσει το «αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν τρένο». Αυτό νομίζω αρκεί.
      γ)Tέλος, για να μη μακρηγορώ, με έπιασε σύγκρυο όταν τον άκουσα να συμβουλεύει - ενθουσιασμένος από την πράγματι εξαιρετική τους παρουσία - τα παιδιά από το μουσικό Λύκειο Βόλου που φιλοξενούσε σε εκπομπή του ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος, να μην απογοητευτούν, αλλά να συνεχίσουν τη μουσική τους διαδρομή, αναζητώντας πόρους που υπάρχουν αδιάθετοι στο ΕΣΠΑ!!

ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο κ. Ρεχάγκελ, τελικά, δε φάνηκε ξανά στα μέρη μας. Δεν φαντάζομαι ότι «μας έγραψε», απλά οι Γερμανοί φίλοι μας έστειλαν φέτος ό,τι πιο επίσημο είχαν, τον πρόεδρό τους, για να συναντηθεί με τον δικό μας, και έτσι δύο ωραία διακοσμητικά στοιχεία να παραστούν σε μνημόσυνο για τα θύματα της κατοχής. Αυτήν την ιερή εκδήλωση περιφρούρησαν οι αστυνομικές δυνάμεις. Είναι πράγματι θλιβερό να θέλουν να διαμαρτυρηθούν  «άθεοι στο κέντρο της Αθήνας».

ΤΡΙΤΟ: Tα πρώτα σημάδια της ανάπτυξης έχουν φανεί στο ποδόσφαιρο. Η κυρία Σούλα που χρηματοδοτούσε ομάδες σε τοπικά πρωταθλήματα, αποτελεί πλέον παρελθόν. Σε μια σπάνια γεωπολιτική ισορροπία ο Ολυμπιακός σημειώνει ευρωπαϊκές επιτυχίες, ενώ στο εσωτερικό μέτωπο ο Παναθηναϊκός τον κατατροπώνει μέσα στην έδρα του. Σύντομα τα αποτελέσματα θα φανούν και στην πραγματική οικονομία.
  Μέσα σε όλα αυτά, η επισήμανσή μου, ότι Ευρωπαϊκές ή Ρωσικές βοήθειες με τα χαρακτηριστικά που παρέχονται, αποτελούν χαλκεία για την ανεξαρτησία κάθε χώρας, πέρασε απαρατήρητη για τους οπαδούς των ομάδων. Ίσως, γιατί η Κύπρος ήταν μικρό μέγεθος. Διατηρώ όμως αμφιβολίες αν και με την περίπτωση της Ουκρανίας θα γίνει αντιληπτό κάτι περισσότερο. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Άφησα τελευταίο αλλά όχι έσχατο τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη. Δεν θα πω πολλά, γιατί αποτελεί θέμα σχολιασμού σε όλα τα μέσα αυτές τις ημέρες. Εγώ θα μείνω με την ικανοποίηση ότι πριν ένα χρόνο - σαν καλός κυνηγός ποδοσφαιρικών ταλέντων - συνέλαβα το μέγεθος της αξίας του. Διαισθάνθηκα τον σημαντικό ρόλο που η ιστορία - ίσως και αυτοί που συνήθως την γράφουν - τού έχει αναθέσει. Συνιστώ στον αναγνώστη να ψάξει στο αρχείο των εκπομπών του  και να βρει την εκπομπή με το μελό Ελληνογερμανικό τηλεστόρυ. Είναι ένα άρτια σκηνοθετημένο επεισόδιο, που σηματοδοτεί την  «μετά Δήμο Σταρένιο» εποχή. Άξιος ο μισθός σας κ. Σταύρο. 


Ένα χρόνο πριν είχα – όπως έγραφα – το φόβο ότι η μπάλα μπορεί να χτυπήσει σε κάποιο από τα τόσα άτομα που έχουν μπει στον αγωνιστικό χώρο, και κάνοντας γκελ να μπει στα δίχτυα μας. Φέτος, εκτός από φυσικά πρόσωπα, έχουν εμφανισθεί φυσικά φαινόμενα (π.χ. στρατηγοί άνεμοι) και μεταφυσικά σχήματα (π.χ. Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα Ελλάδος), σχηματίζοντας ένα τεράστιο καρναβάλι.
      Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να χάσουμε τη μπάλα. Όσοι πιστεύουν ότι έτσι πέρασε ο κίνδυνος να φάμε γκολ, είναι απλά γελασμένοι. Γιατί  η ΜΠΑΛΑ έχει μεταλλαχθεί σε ΜΠΑΛΟΝΙ, που η κοινωνική εξαθλίωση το φουσκώνει επικίνδυνα. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη, πριν είναι πολύ αργά.
                                                                                                     ΠΕΜΠΤΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014                 
        Γιώργος Ζαντιώτης                                               
          Οικονομολόγος