Στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές η λεγόμενη κοινωνική πολιτική θα κατέχει περίοπτη
θέση στα προγράμματα όλων των συνδυασμών. Η άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η
πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υποψήφιους δημοτικούς
άρχοντες, ώστε να δείξουν το “κοινωνικό” τους πρόσωπο.
Όλοι θα υποσχεθούν προγράμματα αλληλεγγύης και στήριξης των πληττόμενων δημοτών αλλά και των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, όπως οι ηλικιωμένοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας,οι άνεργοι ή ακόμα και όσοι κάνουν χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.
Καλά όλα αυτά αλλά δεν αρκούν:
Είναι προφανής η χρησιμότητα των κοινωνικών προγραμμάτων για τη στήριξη των ευπαθών
ομάδων. Από μόνα τους όμως, είναι ανεπαρκή για να εξαντλήσουν τις δυνατότητες κοινωνικής
παρέμβασης των δημοτικών αρχών. Πόσο μάλλον που η συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων
υλοποιεί μόνο ένα μικρό τους μέρος.
Συχνά, επίσης, οι κοινωνικές υπηρεσίες προς τον πολίτη δίνουν την εντύπωση της φιλανθρωπίας.
Η κοινωνική, όμως, πρόνοια και η κοινωνική πολιτική δεν αποτελούν φιλανθρωπικές δράσεις.
Οφείλουν να εξελιχθούν με βάση κινηματικές αρχές σε αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη και κοινωνική
δικαιοσύνη και να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που θα φέρουν σε συνεργασία όσο γίνεται
μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση καθίσταται ο τοπικός σύνδεσμος όλων
των φορέων, με κεντρικό όραμα μια κοινωνία συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης.
Α. Ο Δήμος δεν είναι επιχείρηση
Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε πώς βλέπουμε τον Δήμο. Σαν μια επιχείρηση με πρωταρχικό και
απαραβίαστο στόχο τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ή ένα ζωντανό οργανισμό ενταγμένο στο
κοινωνικό γίγνεσθαι; Ερώτημα που καθίσταται ιδιαίτερα σημαντικό στις σημερινές οικονομικές
και κοινωνικές συνθήκες, που η καπιταλιστική κρίση, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει
δείξει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό της.
Οι καταστάσεις που ζούμε και που θα επιδεινωθούν ραγδαία, δεν επιτρέπουν αδιαφορία για τις
δραματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν πολλοί συμπολίτες μας (και θα αντιμετωπίσουν σύντομα
πολλοί περισσότεροι), με το επιχείρημα ότι τα θέματα αυτά δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων της
τοπικής αυτοδιοίκησης.
Κανείς δεν απειλείται με κατάσχεση της κατοικίας του, επειδή θέλει να επενδύσει τα λεφτά του
αλλού, ούτε μένει χωρίς ρεύμα ή χωρίς ασφάλιση, γιατί δεν θέλει να εργασθεί (σε δουλειές που δεν
υπάρχουν). Για τα φάρμακα που δεν μπορούν να αγορασθούν ή τα σχολεία που σε λίγο θα
υπολειτουργούν είναι προφανές ότι ευθύνεται το ξεχαρβάλωμα κάθε έννοιας κρατικής πρόνοιας.
Η δημοτική αρχή οφείλει να υποστηρίξει την ενεργό συμμετοχή των δημοτών, ερχόμενη σε
σύγκρουση με τη νοοτροπία των ατομικών λύσεων, που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση μέσω
των ΜΜΕ και που οδηγεί όλο και περισσότερους στην αδράνεια και στην απελπισία. Πρέπει
να ζωντανέψουν οι γειτονιές, να αναλάβουν ρόλο οι συλλογικότητες.
Β. Η πραγματική κοινωνική πολιτική με συμμετοχή του πολίτη
1. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα
Ο αγώνας ενάντια στην φοροληστεία και τα χαράτσια ανέδειξε το σύνθημα «κανένα σπίτι χωρίς
ρεύμα, κανένας μόνος του στην κρίση». Το ρεύμα ως ένα αυτονόητο αγαθό που πρέπει να το έχει
κάθε οικογένεια δεν είναι καθόλου αυτονόητο στην Ελλάδα του 2013.
Ο ριζοσπαστικός Δήμος δεν μπορεί να παραμένει θεατής. Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η οργάνωση του ανυποχώρητου μαζικού αγώνα, ο δρόμος για την υπεράσπιση της συλλογικής πάλης μέσα από τις επιτροπές κατοίκων και τις ομάδες περιφρούρησης της αδιάλειπτης παροχής του γαθού που λέγεται ηλεκτρικό ρεύμα.
2. Η πάλη για την προάσπιση της κατοικίας ενάντια στις κατασχέσεις.
Οι πλειστηριασμοί αποτελούν μια νέα καθολική επίθεση στη ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Από την 1η Ιανουαρίου του 2014 έχει αρθεί υπό προϋποθέσεις τόσο η προστασία από πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου, ενώ καταργείται και
το όριο προστασίας από πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ προς τις τράπεζες. Όσον
αφορά τα χρέη προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ), η υφιστάμενη νομοθεσία
δεν προβλέπει καμία προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.
Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής
εικόνας των τραπεζών με την ελάφρυνση των χαρτοφυλακίων τους από «κόκκινα» δάνεια. Με τον
τρόπο αυτό, ανοίγει ο δρόμος στο ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας αλλά και η δυνατότητα για
χρηματιστηριακά παιχνίδια με βάση την τιτλοποίηση της γης και της ακίνητης περιουσίας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική ιδιότυπης δήμευσης της μικρής ιδιοκτησίας. Στόχος της
τρόικα είναι να μειωθεί δραστικά το ποσοστό ιδιοκατοίκησης, το οποίο στην Ελλάδα υπερβαίνει το
80% και είναι απαγορευτικό για την είσοδο ξένων παιχτών στην αγορά του real estate και για την
«αναδόμηση των πόλεων».
Ως τώρα το 23% των στεγαστικών δανείων (17 δις), το 42,3% των καταναλωτικών (12,3 δις) και το
27,5% (33,2 δις) των επιχειρηματικών είναι «κόκκινα». Πρόκειται για ένα σύνολο περίπου 320.000
κόκκινων δανείων συνολικού ύψους 62,2 δις. Από αυτά υπολογίζεται ότι θα προκύψουν απαιτήσεις
πλειστηριασμών για περισσότερα από 180.000 ακίνητα, τα οποία θα πολλαπλασιασθούν, καθώς θα
αυξάνει η ύφεση και η ανεργία. Στην πραγματικότητα αφορά όλους και όλες που βλέπουν τους
κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται.
Εδώ δεν αρκούν οι ανέξοδες για τον Δήμο και ανώδυνες για το σύστημα παροχές συμβουλών
νομικής υποστήριξης. Χρειάζεται πρώτα από όλα πολιτική βούληση αντίστασης. Τα σωματεία
όσο και οι οργανώσεις βάσης στις γειτονιές (επιτροπές κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις, κ.α.), πρέπει
να αναβαθμίσουν τη λειτουργία τους και να εμβαθύνουν τον πολιτικό τους λόγο. Αποτελεί στόχο
η ύπαρξη επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, ο οριζόντιος πολιτικός
και κινηματικός συντονισμός τους και ο συντονισμός τους με σωματεία εργαζομένων.
Η ριζοσπαστική δημοτική αρχή πρέπει να συμβάλει στη λαϊκή αυτοοργάνωση, στη δημιουργία
επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς, συγκροτώντας την
αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα επιτρέψει στην κοινωνική δυναμική να βρει το δρόμο τής
πραγματικής λαϊκής αυτοάμυνας και αλληλεγγύης.
3. Η βόμβα των 3.000.000 ανασφάλιστων
Το δημόσιο σύστημα υγείας και η κοινωνική ασφάλιση αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες
κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στην ιστορία, στο επίπεδο της κοινωνικής αναδιανομής. Τα
αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που αποτελούσαν τον πυλώνα στήριξης και λειτουργίας
του δημόσιου συστήματος υγείας, αποτέλεσαν αντικείμενο χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας την
προηγούμενη περίοδο, ενώ προσφάτως με το περίφημο PSI εξανεμίστηκαν για τη στήριξη του
τραπεζικού συστήματος.
Σήμερα, ο ρόλος των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων (όπου υπάρχουν) είναι σημαντικός, αλλά
δεν επαρκεί. Ξέρουμε όλοι τις καταγγελίες του κοινωνικού ιατρείου του Ελληνικού για τους
ανήμπορους συμπολίτες μας που απεβίωσαν, διότι η πολιτεία αδιαφόρησε για τη νοσηλεία τους. Η
αδιαφορία των δημοτικών αρχών για δημότες που στερούνται το αγαθό της περίθαλψης, ισοδυναμεί
με έγκλημα και γενοκτονία. Όταν το κράτος είναι ανάλγητο, ο Δήμος είναι αυτός που θα αναλάβει
την ευθύνη, σε συνεργασία με δημόσια νοσοκομεία ακόμη, ώστε να εξασφαλίσει την (εξυπακούεται
δωρεάν για τους πολίτες) νοσηλεία. Και δεν πρόκειται για ανθρωπιστικό καθήκον ή φιλανθρωπία.
Το δικαίωμα στην περίθαλψη και την αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο.
θέση στα προγράμματα όλων των συνδυασμών. Η άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η
πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υποψήφιους δημοτικούς
άρχοντες, ώστε να δείξουν το “κοινωνικό” τους πρόσωπο.
Όλοι θα υποσχεθούν προγράμματα αλληλεγγύης και στήριξης των πληττόμενων δημοτών αλλά και των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, όπως οι ηλικιωμένοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας,οι άνεργοι ή ακόμα και όσοι κάνουν χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.
Καλά όλα αυτά αλλά δεν αρκούν:
Είναι προφανής η χρησιμότητα των κοινωνικών προγραμμάτων για τη στήριξη των ευπαθών
ομάδων. Από μόνα τους όμως, είναι ανεπαρκή για να εξαντλήσουν τις δυνατότητες κοινωνικής
παρέμβασης των δημοτικών αρχών. Πόσο μάλλον που η συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων
υλοποιεί μόνο ένα μικρό τους μέρος.
Συχνά, επίσης, οι κοινωνικές υπηρεσίες προς τον πολίτη δίνουν την εντύπωση της φιλανθρωπίας.
Η κοινωνική, όμως, πρόνοια και η κοινωνική πολιτική δεν αποτελούν φιλανθρωπικές δράσεις.
Οφείλουν να εξελιχθούν με βάση κινηματικές αρχές σε αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη και κοινωνική
δικαιοσύνη και να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που θα φέρουν σε συνεργασία όσο γίνεται
μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση καθίσταται ο τοπικός σύνδεσμος όλων
των φορέων, με κεντρικό όραμα μια κοινωνία συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης.
Α. Ο Δήμος δεν είναι επιχείρηση
Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε πώς βλέπουμε τον Δήμο. Σαν μια επιχείρηση με πρωταρχικό και
απαραβίαστο στόχο τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ή ένα ζωντανό οργανισμό ενταγμένο στο
κοινωνικό γίγνεσθαι; Ερώτημα που καθίσταται ιδιαίτερα σημαντικό στις σημερινές οικονομικές
και κοινωνικές συνθήκες, που η καπιταλιστική κρίση, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει
δείξει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό της.
Οι καταστάσεις που ζούμε και που θα επιδεινωθούν ραγδαία, δεν επιτρέπουν αδιαφορία για τις
δραματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν πολλοί συμπολίτες μας (και θα αντιμετωπίσουν σύντομα
πολλοί περισσότεροι), με το επιχείρημα ότι τα θέματα αυτά δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων της
τοπικής αυτοδιοίκησης.
Κανείς δεν απειλείται με κατάσχεση της κατοικίας του, επειδή θέλει να επενδύσει τα λεφτά του
αλλού, ούτε μένει χωρίς ρεύμα ή χωρίς ασφάλιση, γιατί δεν θέλει να εργασθεί (σε δουλειές που δεν
υπάρχουν). Για τα φάρμακα που δεν μπορούν να αγορασθούν ή τα σχολεία που σε λίγο θα
υπολειτουργούν είναι προφανές ότι ευθύνεται το ξεχαρβάλωμα κάθε έννοιας κρατικής πρόνοιας.
Η δημοτική αρχή οφείλει να υποστηρίξει την ενεργό συμμετοχή των δημοτών, ερχόμενη σε
σύγκρουση με τη νοοτροπία των ατομικών λύσεων, που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση μέσω
των ΜΜΕ και που οδηγεί όλο και περισσότερους στην αδράνεια και στην απελπισία. Πρέπει
να ζωντανέψουν οι γειτονιές, να αναλάβουν ρόλο οι συλλογικότητες.
Β. Η πραγματική κοινωνική πολιτική με συμμετοχή του πολίτη
1. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα
Ο αγώνας ενάντια στην φοροληστεία και τα χαράτσια ανέδειξε το σύνθημα «κανένα σπίτι χωρίς
ρεύμα, κανένας μόνος του στην κρίση». Το ρεύμα ως ένα αυτονόητο αγαθό που πρέπει να το έχει
κάθε οικογένεια δεν είναι καθόλου αυτονόητο στην Ελλάδα του 2013.
Ο ριζοσπαστικός Δήμος δεν μπορεί να παραμένει θεατής. Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η οργάνωση του ανυποχώρητου μαζικού αγώνα, ο δρόμος για την υπεράσπιση της συλλογικής πάλης μέσα από τις επιτροπές κατοίκων και τις ομάδες περιφρούρησης της αδιάλειπτης παροχής του γαθού που λέγεται ηλεκτρικό ρεύμα.
2. Η πάλη για την προάσπιση της κατοικίας ενάντια στις κατασχέσεις.
Οι πλειστηριασμοί αποτελούν μια νέα καθολική επίθεση στη ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Από την 1η Ιανουαρίου του 2014 έχει αρθεί υπό προϋποθέσεις τόσο η προστασία από πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου, ενώ καταργείται και
το όριο προστασίας από πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ προς τις τράπεζες. Όσον
αφορά τα χρέη προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ), η υφιστάμενη νομοθεσία
δεν προβλέπει καμία προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.
Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής
εικόνας των τραπεζών με την ελάφρυνση των χαρτοφυλακίων τους από «κόκκινα» δάνεια. Με τον
τρόπο αυτό, ανοίγει ο δρόμος στο ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας αλλά και η δυνατότητα για
χρηματιστηριακά παιχνίδια με βάση την τιτλοποίηση της γης και της ακίνητης περιουσίας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική ιδιότυπης δήμευσης της μικρής ιδιοκτησίας. Στόχος της
τρόικα είναι να μειωθεί δραστικά το ποσοστό ιδιοκατοίκησης, το οποίο στην Ελλάδα υπερβαίνει το
80% και είναι απαγορευτικό για την είσοδο ξένων παιχτών στην αγορά του real estate και για την
«αναδόμηση των πόλεων».
Ως τώρα το 23% των στεγαστικών δανείων (17 δις), το 42,3% των καταναλωτικών (12,3 δις) και το
27,5% (33,2 δις) των επιχειρηματικών είναι «κόκκινα». Πρόκειται για ένα σύνολο περίπου 320.000
κόκκινων δανείων συνολικού ύψους 62,2 δις. Από αυτά υπολογίζεται ότι θα προκύψουν απαιτήσεις
πλειστηριασμών για περισσότερα από 180.000 ακίνητα, τα οποία θα πολλαπλασιασθούν, καθώς θα
αυξάνει η ύφεση και η ανεργία. Στην πραγματικότητα αφορά όλους και όλες που βλέπουν τους
κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται.
Εδώ δεν αρκούν οι ανέξοδες για τον Δήμο και ανώδυνες για το σύστημα παροχές συμβουλών
νομικής υποστήριξης. Χρειάζεται πρώτα από όλα πολιτική βούληση αντίστασης. Τα σωματεία
όσο και οι οργανώσεις βάσης στις γειτονιές (επιτροπές κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις, κ.α.), πρέπει
να αναβαθμίσουν τη λειτουργία τους και να εμβαθύνουν τον πολιτικό τους λόγο. Αποτελεί στόχο
η ύπαρξη επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, ο οριζόντιος πολιτικός
και κινηματικός συντονισμός τους και ο συντονισμός τους με σωματεία εργαζομένων.
Η ριζοσπαστική δημοτική αρχή πρέπει να συμβάλει στη λαϊκή αυτοοργάνωση, στη δημιουργία
επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς, συγκροτώντας την
αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα επιτρέψει στην κοινωνική δυναμική να βρει το δρόμο τής
πραγματικής λαϊκής αυτοάμυνας και αλληλεγγύης.
3. Η βόμβα των 3.000.000 ανασφάλιστων
Το δημόσιο σύστημα υγείας και η κοινωνική ασφάλιση αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες
κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στην ιστορία, στο επίπεδο της κοινωνικής αναδιανομής. Τα
αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που αποτελούσαν τον πυλώνα στήριξης και λειτουργίας
του δημόσιου συστήματος υγείας, αποτέλεσαν αντικείμενο χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας την
προηγούμενη περίοδο, ενώ προσφάτως με το περίφημο PSI εξανεμίστηκαν για τη στήριξη του
τραπεζικού συστήματος.
Σήμερα, ο ρόλος των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων (όπου υπάρχουν) είναι σημαντικός, αλλά
δεν επαρκεί. Ξέρουμε όλοι τις καταγγελίες του κοινωνικού ιατρείου του Ελληνικού για τους
ανήμπορους συμπολίτες μας που απεβίωσαν, διότι η πολιτεία αδιαφόρησε για τη νοσηλεία τους. Η
αδιαφορία των δημοτικών αρχών για δημότες που στερούνται το αγαθό της περίθαλψης, ισοδυναμεί
με έγκλημα και γενοκτονία. Όταν το κράτος είναι ανάλγητο, ο Δήμος είναι αυτός που θα αναλάβει
την ευθύνη, σε συνεργασία με δημόσια νοσοκομεία ακόμη, ώστε να εξασφαλίσει την (εξυπακούεται
δωρεάν για τους πολίτες) νοσηλεία. Και δεν πρόκειται για ανθρωπιστικό καθήκον ή φιλανθρωπία.
Το δικαίωμα στην περίθαλψη και την αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου