Ο φόβος φυλάει......τα έρμα - του Μ.Ανδρεάκου

  Η περιστολή των ατομικών ελευθεριών προχωράει σταθερά. Κλειδί και εφαλτήριο γι αυτό λειτουργεί ο φόβος. Ο φόβος που καθημερινά τα κανάλια της τηλεόρασης σερβίρουν σε σταθερές δόσεις, έτσι ώστε να σου γίνει συνείδηση και να αποδεχθείς τις αναστολές και τις περικοπές.
       Ο Laurent Bonelli επινόησε πρόσφατα τον όρο “ελευθεροκτονία”, για να υποδηλώσει αυτό το συνδυασμό των νέων κι ανεδαφικών φιλοδοξιών του κράτους και της ατολμίας κι αδιαφορίας των πολιτών. Το κράτος φιλοδοξεί να μειώσει τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών και μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το καταφέρνει, στηριζόμενο στην αδιαφορία τους να αντιδράσουν στις πολλαπλές και ταχύτατες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στην καθημερινή τους ζωή, στην εργασία τους, στις σχέσεις του με το Κράτος.
       Λέξεις όπως τρομοκρατία, ανεργία, πτώχευση, εξαθλίωση, πείνα, μέσα από τους έμμισθους  “παπαγάλους” του συστήματος, βομβαρδίσουν καθημερινά τους πολίτες, τους γιγαντώνουν το φόβο και τους οδηγούν στην παράλυση και στην αποδοχή του μοιραίου.
     Τα πάντα είναι πλέον υπό αυστηρό έλεγχο, έτσι ώστε να μην ξεφεύγει το παραμικρό που θα έθετε σε κίνδυνο το οικονομικοκοινωνικό σύστημα που συνεχώς εξελίσσεται σε ότι πιο χειρότερο βίωσε η ανθρωπότητα: στη σύγχρονη δουλεία. Δουλεία σε πολλαπλά επίπεδα. 
       Οικονομική δουλεία, με την αλματώδη αύξηση της ανεργίας και την κατακρήμνιση όλων σχεδόν των εργασιακών δικαιωμάτων έτσι ώστε να φαντάζει λυτρωτικό σωσίβιο ο μισθός των 350 ευρώ.
       Κοινωνική δουλεία, όταν αποσυντίθεται βίαια ο κοινωνικός ιστός των διαφόρων ομάδων που μέχρι πρότινος λειτουργούσαν με μια σχετική βάση αλληλεξάρτησης και αλληλοϋποστήριξης. Οδεύουμε σε φάση έντονου κοινωνικού κανιβαλισμού που η μια ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης και χρεώνει η μία στην άλλη τα αίτια της κρίσης.
      Πολιτική δουλεία, εφόσον έννοιες όπως ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη ηχούν σήμερα στα αυτιά μας σαν “ξεχασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”.
       Για να ξεπεραστεί ο φόβος, δεν αρκεί στις σημερινές συνθήκες να βγούμε απλά και μόνο στο δρόμο, όπως μας αναφέρει το παλιό τσιτάτο: “στο δρόμο, στο δρόμο, να διώξουμε τον τρόμο”.
       Απαιτείται πολύπλευρη ενημέρωση και συνειδητοποίηση του τι μας συμβαίνει και να τολμήσουμε να υπερβούμε τα τετριμμένα, διασχίζοντας επιτέλους καινούργιους δρόμους σκέψης και πράξης που μέχρι χθες μας φάνταζαν μη ρεαλιστικοί και ουτοπίες.
        Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η μεγαλύτερη ουτοπία και φαντασίωση είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και μας πλασάρεται από το Κράτος σαν ο μοναδικός και ρεαλιστικός δρόμος που υπάρχει.....για το καλό μας, πάντα!

Μιχάλης  Ανδρεάκος                                                                               12 Απρίλη 2014